Geschreven voor Sophia Magazine
Het begon rond mijn 45ste. Eerst alleen nog bij een enorme slappe lachbui. Niezen en hoesten werd ook een probleem, vooral onverwachts (en dat gebeurt meestal onverwachts). Zeker in combinatie met volle blaas.
De meeste vrouwen weten nu waar ik het over heb. Juist. Urineverlies of in dit geval ‘stressincontinentie’. Een klein beetje, maar toch.
Wat krijgen we nou, dacht ik, ik die altijd zo sportief was, mijn buikspieren direct na elke bevalling weer begon te trainen, ik die mijn hele leven dans en dan bedoel ik niet een beetje staan wiebelen met een biertje in je rechterhand, nee, ik bedoel echt dansen, springen, uit de dak gaan! Hoezo urineverlies, waarom?
Langzamerhand heb ik dat geaccepteerd. Het zal ‘erbij horen’, dacht ik, veel vrouwen hebben daar last van. Vrouwen die kinderen hebben gebaard, vrouwen in de menopauze, het lijkt normaal te zijn. Net als opvliegers. Als je de reclames op televisie gelooft, is dat heel normaal om rond te lopen met een Tena Lady in je onderbroek. Dé oplossing! Laat je niet weerhouden van wat je wilt doen, koop Tena Lady en ga hardlopen, tennissen, op de trampoline springen met je kinderen of kleinkinderen!
Maar wacht even: wat is dit voor een boodschap? ‘Negeer de seintjes die jouw lichaam je geeft dat er iets niet in balans is en ga door’. Als klassiek homeopaat denk ik daar heel anders over, niet dan? Ik erger me toch ook aan de reclames voor de maagtabletten? Last van maagzuur? Neem een pilletje en ga gewoon door met slecht eten en stress blussen met alcohol. Slaapproblemen? Verdoof jezelf in plaats van voelen en nadenken wat je uit je slaap houdt. En opvliegers? Die vind ik als homeopaat ook niet ‘erbij horen’. Ik had er trouwens geen één. Misschien had ik mazzel, misschien heb ik de periode van de grote transformatie goed doorstaan, wie weet.
Wat is er anders aan urineverlies dan? Waarom pik ik dit? Ik durf steeds minder vaak in de lach te schieten, ik sta op de rem om geen ongelukje te krijgen. Waarom moet ik eerst nog gauw naar de wc voordat ik op de dansvloer ga? Waarom draag ik onder mijn sexy jurkje een oma-onderbroek waarin een inlegkruisje past? Want een Tena Lady ga ik echt niet kopen, echt niet, ik schaam me dood, straks komt er een leuke man achter mij bij de kassa staan…
Toevallig, scrollend op mijn mobieltje door Instagram of Facebook, ik weet dat niet meer zo precies, kwam ik een reclame tegen. Stop Urineverlies Nu. Afgekort SUN. De SUN training helpt je urineverlies te stoppen. Tja, dacht ik, als ik het nu zou kunnen stoppen, graag. Het wordt langzaam erger, als het zo doorgaat sta ik binnenkort wél aan de kassa met een rij mannen achter mij waarmee ik allemaal heb gedanst. Mijn nachtmerrie.
Ik klikte erop, geheel tegen mijn gewoonte in en ik bleef kijken en luisteren. Die vrouw van de video was rustig, vriendelijk en zeker van haar training. Ze offerde een gratis webinar. Ik meldde me aan. Ik hoef me nergens aan te verplichten, dacht ik, ik hoef nergens op te klikken en ik kan ook halverwege het webinar nog mijn laptop dichtklappen en wat anders te gaan doen. Buikspieroefeningen of zo.
Ik heb het helemaal bijgewoond. Erna Beers, de founder van de SUN training, arts en seksuoloog, had dezelfde mening over deze klachten. Het zijn signalen van ons lichaam, je moet ze serieus nemen, je mag er echt naar luisteren en er iets mee doen. En nee, dat betekent niet nog meer buikspieroefeningen! Misschien is het bij jou het geval, dat je ze overtraind hebt, of verkeerd heb getraind. Oeps… Misschien moet jij juist eerst de boel ontspannen. Voelen wat er in je bekkengebied aan de hand is. Voel je überhaupt jouw bekkengebied? Wat is dat, waar is dat precies, welke spieren hebben we daar? Hoe zit dat met onze ademhaling, ademen wij op de juiste, gezonde manier, of proberen we de hele tijd onze buiken plat te houden en ademen oppervlakkig en ‘hoog’ in een klein gedeelte van onze longen? Ik ben een blije yoga beoefenaar en dit was geen nieuws, over de adem en de platte-buiken cultuur. Wat doen we ons aan?
Ik maak graag beslissingen vanuit mijn hart. Deze keer voelde ik dat het goed is voor mij. Ik heb mij aangemeld voor de cursus. De kosten vielen mee, een redelijk bedrag voor een goede en beproefde training met begeleiding door een specialist. Mocht het om een of andere reden toch niet werken bij mij zou ik mijn geld terugkrijgen. Zo, dacht ik, die is zeker van haar zaak! Je moet echter zelf aan de slag, het is geen cursus voor bankhangers en klagers. Dat ben ik niet. Hier met de oefeningen! Ik start er meteen mee!
Ik vulde het intakeformulier in, er bleek dat mijn bekkenbodem hoogstwaarschijnlijk overspannen was. Ik moest beginnen met ontspanningsoefeningen. Twintig minuten op mijn rug liggen en ademen door mijn buik. Hallo! Ik wil iets DOEN! Ik wil trainen, ik wil het oplossen!
Fout. Soms is de beste actie: ontspannen. Niet voor niets heb ik deze uitspraak van een zenmeester onthouden: ‘Mediteer elke dag een uur en als je daar geen tijd voor hebt, zeker twee!’
Nu kan ik al jullie vertellen dat er iets verandert. Ik voel mijn spieren ontspannen, mijn onderrug zakt na een minuut of tien op de grond. Soms voel ik een beetje pijn, alsof het bekken weer onstabiel wordt, dat is normaal, begrijp ik. Het komt goed, ik heb er vertrouwen in.
Ik moest ook mijn motivatie opschrijven. Wat is mijn doel, wat wil ik graag wat nu niet lukt? Bij mij staat op het programma een dansoptreden. Moderne dans! Dat ga ik doen en zonder ‘hulpmiddelen’. Wedden?