Fase 1
Spanje gaat langzaam de lockdown regels versoepelen. Dat gebeurt in vier fasen. We zitten nu in fase 1. Kleinere winkels zijn open. Terrasjes ook, voor 50% van de capaciteit en tafeltjes zijn 2 meter van elkaar geplaatst. Wandelen hoeft niet meer stiekem en we mogen met de auto binnen eigen provincie rijden om boodschappen te doen en familie op te zoeken. We mogen ook naar een tweede huis rijden, voor degenen die een tweede huis hebben.
Aan de zee
Het is inmiddels heel warm en we zitten al ruim twee maanden in onze finca in de bergen van Sierra Nevada. We werken veel in de tuin, hebben een eigen moestuin aangelegd en omdat onze plannen steeds veranderen, sjouwen we met stenen van de ene kant van de tuin naar de andere. We zijn heel blij met de aankondiging van de eerste fase, dat meer bewegingsvrijheid betekent. Een beetje moe van het werken en de isolatie besluiten wij om soepel om te gaan met de regels en huren van een bekende voor een paar dagen een appartement aan de zee.
Hengelsport
Dan komen we er achter, dat we niet naar het strand mogen en ook niet mogen zwemmen. Dat valt tegen. We begrijpen niet wat het zwemmen in zee en met ons tweeën even in het zand liggen te maken heeft met de corona virus. Wandelen mag, ook op het strand, dus we gaan maar een stukje lopen. Tot onze verbazing zien we groepjes mensen en enkelingen aan het strand zitten. Dat mocht toch niet? Maar dan zien wij dat ze een hengel bij zich hebben. Sporten mag namelijk. Vissen is een sport… Sommigen zijn ook echt aan het vissen, maar er zijn ook creatievelingen bij, die een hengel in het zand prikken en geen intentie hebben om iets te vangen. Stiekem doen ze even een snelle duik, als de kust veilig is.
Terrasjes
De terrasjes stromen vol. Dat is namelijk de enige plek waar je zonder een mondkapje mag zijn. Verder is het verplicht om in openbare ruimtes mondkapjes te dragen. Hier lopen de meeste mensen met zo’n ding op straat, waarschijnlijk omdat het onmogelijk is die twee meter afstand te houden. Een stoep is vaak niet eens zo breed. Maar op een terras bestel je wat te drinken en eten en ja, dat kan niet met een mondkapje om, dat is logisch. Niemand zegt ook hoe lang je over een drankje moet doen. Ondertussen schreeuw je gezellig met je buurman en schuif je heel langzaam je stoel zijn kant op.
Guardia Civil
Door de straten rijden auto’s van de Guardia Civil, de burgerpolitie, en lopen agenten te patrouilleren. Ze jagen groepjes mensen uit elkaar en lopen ook op het strand. Ik weet niet of ze dan de vissenvangst controleren en voelen of je handdoek wel droog is, maar ik krijg daar de kriebels van. Het triggert bij mij iets van vroeger, mijn jeugd achter het IJzeren Gordijn maakt dat ik weg wil.
Terug naar de natuur
Ik wil terug naar de finca in de bergen. Hier hoef ik geen mondkapje op en kan ik vrij ademen. Er gaan dagen voorbij, dat ik vergeet dat er een virus is dat alles verziekt. Niet alleen letterlijk mensen ziek maakt, maar ook en vooral alle sociale leven, menselijk contact en ons gevoel van vrijheid. Of is het niet het virus dat dat doet?
Ema Sindelarova
Voor Sophia Magazine, 30-5-2020, Válor, Spanje