Recensie van de theatervoorstelling van 4 april 2019 in Emmeloord
Wat hebben Sean Connery, Pierce Brosnan, Harry Sacksioni en Martin Šimek gemeen?
…… ze worden met de jaren steeds interessanter.
In een theaterzaal in Emmeloord zitten deze twee bekende mannen Harry en Martin samen aan tafel. Martin Šimek is hier op zijn theatertournee ‘Šimek ontmoet…’ en Harry, die is op dit moment bezig met zijn tournee Smoky strings. Meestergitarist Harry Sacksioni was allang bekend voordat ik naar Nederland verhuisde en viel mij pas op met zijn ode aan George Harrison, zijn solo album While my guitar gently weeps (George was mijn eerste platonische liefde, vandaar…). Nu ik zie wat ik allemaal heb gemist, heb ik maandenlang eenzame opsluiting nodig om naar al zijn prachtige muziek te kunnen luisteren.
Martin Šimek werd bekend door zijn radio- en televisieprogramma’s. Ik kan me herinneren dat ik een keer naar ‘Kleur bekennen’ keek, waarin hij bekende Nederlanders interviewde en een bekend accent hoorde, namelijk hetzelfde als het mijne. Martin heeft een eigen manier van interviewen. Hij stelt vragen die een ander niet durft te stellen, is altijd op zoek naar wat de mens beweegt. Hij is oprecht geïnteresseerd in degene met wie hij praat, of dat nou een BN-er is of een OT-er (Onbekende Tsjech).
Harry bracht zijn gitaar mee naar het theater en liet ons horen hoe je in je eentje een bandje kunt hebben, hij is namelijk in staat om voor drie man te spelen. Er werd vaker gezegd, dat er vast stiekem nóg een gitarist achter de coulissen stond, maar nee, hij tovert al die klanken in zijn eentje tevoorschijn. Hij wordt vergeleken met Johan Cruijff, ook een Amsterdamse jongen met ongekend talent. Wat ik niet wist is dat Harry zelf een hele goede, talentvolle voetballer bij jong Ajax was. Martin stelde ook veel vragen over Johan Cruijff, wat logisch is, omdat Martin met zijn carrière als tennisser en tenniscoach meer met sport dan met muziek heeft. Ikzelf had nog veel meer over Harry willen weten, maar de aanwezige voetbalfans konden dat, denk ik, waarderen.
Wat ik als zeer prettig ervoer was de fijne sfeer waarin beide mannen ook hun kwetsbaarheid durfden te tonen. Het was ook een gesprek tussen twee vaders die af en toe erg veel moeite hebben met de keuzes van hun zonen, met de generatiekloof tussen hen en hun kinderen. Geen gesprek met een ‘testosteron geur’ zoals ik het noem, waarin mannen soms belanden in diverse discussies over politiek, voetbal, etc. Ik haak dan heel snel af, want vrouwen van mijn leeftijd zien daar snel doorheen. Nee, dit hebben die twee niet nodig. Ze zitten beide in een beschouwende, maar dan nog steeds creatieve fase van hun leven.
Harry is bekend als gitarist, maar ziet zichzelf vooral als componist. Op dit moment is hij bezig met een enorm project dat hij Timeline noemt. Daarin wil hij zijn beeld van de wereld laten zien en horen. Onderwerpen die door hem als een ‘rimpel in de tijd’ ervaren zijn en dus veel indruk op hem hebben gemaakt. De moord op president Kennedy, Apollo 11 met de eerste mensen op de maan, de val van de Berlijnse muur, maar ook persoonlijke zaken als Empty Nest, het gevoel als je kinderen voorgoed het huis uit zijn, komen aan bod. Hij schrijft op dit moment de compositie voor zijn band en een groot symfonie orkest die hem zullen begeleiden. In september 2020 zal hij met deze nieuwe voorstelling op tournee gaan en rond die tijd zal ook de CD Timeline uitkomen. Dus houd dat goed in de gaten en als je net als ik nog wat in te halen hebt, dan kun je dat tot die tijd gaan doen, plus een kaartje proberen te bemachtigen voor de Smoky strings (een aantal concerten is al uitverkocht).
En Martin, die gaat gewoon door met het coachen van tennissers en zijn kinderen, cartoons maken voor De Groene Amsterdammer en met zijn theaterinterviews. En tussendoor drinkt hij espresso’s in zijn dorpje in Calabrië en bespreekt de belangrijkste nieuws met zijn buurman in vloeiend Italiaans.
Sommige mannen worden nooit oud, omdat ze dat jongetje in zichzelf nooit zijn vergeten.