Dat is een bekend fenomeen bij schrijvers. Een manuscript schrijven is één ding, daarna probeer je je manuscript te verkopen, dat is de volgende moeilijke fase. Als je een uitgever vindt die jouw schrijfsels wil publiceren, ben je blij als een kind. Maar daarna begint het pas allemaal. Ik wist dat wel, van horen zeggen. Zelf ervaren is een ander ding. Ik zit er middenin. Al heel lang. Redactieronde nummer een duurde lang. Het zijn barre tijden, ook voor boekhandelaars, uitgeverijen, redacteuren en… schrijvers. Nu redactieronde nummer twee, het schiet al op. Hoeveel komen er noch?
Het redactieproces is zwaar. Iedereen bemoeit zich met jouw boek, met jouw kindje. Mijn redacteur valt over de ‘maren’ en ‘ennen’, knipt mijn prachtige lange zinnen in tweeën omdat ze erin verdwaalt, struikelt over mijn foutieve lidwoorden (mijn specialisme) en begrijpt niet mijn hoofdstukken. Help, mijn redactrice begrijpt mij niet! Maar (daar komt die weer, de ‘maar’) als mijn redactrice mij niet begrijpt, zal mijn lezer mij dan wel begrijpen?
Waarschijnlijk niet. Als zij al verdwaalt, dan zal het een arme lezer misschien ook gebeuren. En (ik mag best een keer een zin met ‘en’ beginnen, hoor) dat willen we niet. We willen geen verdwaalde lezers in onze boeken hebben. Dus laten wij, schrijvers, aan onze kinderen komen. Professionals. Zij willen namelijk hetzelfde als wij schrijvers, namelijk een mooi en goed boek. Uitgevers natuurlijk ook, want zij hebben geïnvesteerd in mij en mijn kindje, nog voordat het geboren werd. Dus strijd ik niet meer om elk woord. In de meeste gevallen heeft de redactie-bitch gelijk.
Als ik weer de manuscript van mijn ‘feniks’ terugkrijg (‘Tranen van een feniks’ wordt waarschijnlijk de titel), duizelt het mij van alle kleuren, markeringen en opmerkingen in ballonnen van Word. Diep ademhalen, lezen en verbeteren. Soms weglopen, iets anders gaan doen, mediteren, wandelen, in de tuin werken, dan weer schrappen, veranderen en door.
Ik heb mij daarbij neergelegd, dat het veel langer duurt dan ik had verwacht. Normaal duurt een redactiefase ook geen twee jaar, we hadden allemaal verschillende obstakels die voor veel vertraging zorgden. Belangrijk is, dat er een goed boek komt. Gezien de tijd waarin wij nu leven is het ook beter dat het nog even duurt voordat mijn feniks eruit vliegt. Ik wil een feestje geven, met alles erop en eraan. Proosten en signeren, met mijn vrienden en mijn uitgever en de redactie-bitch in het bijzonder.
Ema Sindelarova, februari 2021, voor Sophia Magazine
